San Canuto e xeración NIN-NIN

Comezaron os exames con tan mala sorte que o primeiro dos que teño que facer coincidiu co día de "San Canuto", semellante a "San Teleco" castizo: sen gaiteiros nin pulpeiras e con moitos turulos madrileños. Aínda non descubrín a orixe desta festividade, mas non parece adscrito a ningunha facultade en concreto: mais ben, trátase da festa dos sicotrópicos sen mais excusa ca de evadirnos do mundo que tanto nos oprime. De feito, a maioría dos asistentes ao botellón (porque non é outra cousa cun botellón ás cinco da tarde en castrocú) non son estudiantes da UAM. Moitos deles nen sequera son estudiantes e a meirante parte tampouco fan nada proveitoso, nada do que os seus pais non poidan avergoñarse.

Non podo evitar pensar nestes rapaces e rapazas dentro de cinco anos, cando xa non teñan as forzas dun neno de vinte anos nen a formación dun adulto perto dos trinta.

Talvez acaben parecéndose a aquel tipo da sala de billar que nos atopamos o último día que pasei en Vigo por Nadal, ¿lémbraste?. Era o día do seu trixésimo aniversario e estábao celebrando a rachar. Púxose a falar con nós, dándonos a chapa clásica do tomado de última hora con poucas ganas de seguir bebendo e menos aínda de ir durmir. Contounos que tiña unha filla preciosa, loira cos ollos verdes, que vivía no País Vasco coa nai. A nai, que tanto se anoxara con el porque o día en que pariu, pillara o peido da súa vida, para celebrarlo, como o seu aniversario. Non parecía ter traballo estable, aínda que tampouco fixo referencia a isto, xa que só tiña palabras para a súa cativa., que rara vez vía. Mas ela queríao, sabíao polo xeito en que o abrazaba cando se atopaban, porque a nena preguntaba por el ao seu aitite e porque, en definitiva, non había motivo para non querer ao seu pai, ¿verdade?