Mar

Saiu de traballar ás doce, como todos os días. Ese venres, a diferenza foi que ao sair, non vía nada. Como naquel libro de Saramago, en que todo o mundo quedaba cego, lembrou. O certo era que o barullo da cidade, a calor pegañenta e a sensación de soidade asemellábanse moito ao de aquel marabilloso ensaio. O problema era que, efectivamente, estaba o seu ollo esquerdo estaba en folga e un fulgor luz impedíalle ver nada con claridade. E este xa era o terceiro día, así que, despois de todo, decidiu que era o momento de visitar o hospital. Colleu o bus na parada de cibeles ata a estación de Chamartín onde un tren a levaría ata ao médico. Era sinxelo, era a última parada; a cuestión era chegar ata o Ramón y Cajal, non as tiña todas consigo: en Chamartín paran a meirande parte dos trens de cercanías de Madrid, polo que atopar a vía correcta ía ser complicado. Encontrou o camiño, por fin, só lle coustou corenta minutos. 

Ao chegar a urxencias xa levaba desde o mércores con dores de cabeza e coa visión borrosa e imprescisa. O seu fastío natural aos hospitales, centros de saúde e semellantes fixo con que demorase a visita ao médico ata que non houbese volta atrás. É decir, agora. 

- Buenos días.